در سوگ شهادت  ماه بانو رقيه جان(س)

پروانه عصمت...

در گرد يتيمي ز صدف خانه خورشيد

افتاده جدا گوهر يكدانه عصمت

كو گوش سخن پوش فلك پرده اسرار

تا عشق ترنم كند افسانه عصمت

دردانه دامان حسين(ع) است رقيه

يا گنج خدايي است به ويرانه عصمت

بر گرد گل خون خدا پر زد و جان داد

در گوشه اين غمكده پروانه عصمت

جاري ست ز ميناي عفيف ملكوتي

گلباده توحيد به پيمانه عصمت

آيينه رحمت چكدش از در و ديوار

فرش است مگر عرش به كاشانه عصمت

اينجاست كه اشفت شبي كاكل خورشيد

بي معجر احرام سر شانه عصمت

بانوي بلند اختر برج احديت

اميخت به لب آيه شكرانه عصمت

گنجينه عشق است كه لبريز ز توحيد

پنهان شده در خاك صدف خانه عصمت

پي نوشت:"شهادت بانوي بلند بالاي 3 ساله  و عزيز دل ارباب  به همه عاشقان حضرتش تسليت... بانو ما را هم در فدايي ولايت شدن ياري كن...